…. “oes moeder” … “oes voader” …
Zo noemden we jullie altijd.
Wat zou het zó goed doen jullie nog eens te zien, te horen, te knuffelen en nog zó veel meer.
We moeten ons “tevreden” stellen met herinneringen. Alles wat we gehad hebben, kan ons nooit afgenomen worden.
Onlangs namen we als laatste ook afscheid van de “thuis”.